Alle papieren die onmiddellijk met verf verbonden kunnen worden, zijn geschikt. Het zogenaamde "Himalayapapier" uit het Koninkrijk Bhutan of Nepal levert de beste voorwaarden.

Stel u een dienblad voor waar niets kan afvallen, omdat het omgeven is door een boord.  Mijn "dienblad" heeft een grootte van 3 x 1,20 m en is bekleed met meerdere lagen doorzichtige folie. De randen ervan vallen ruim over alle zijden. Naar dit bekken wordt er ong. 150 liter water getransporteerd, waarin er bijvoorbeeld methylcellulose of een andere verdikkende stof vermengd worden.

Ik gebruik oplosmiddelvrije en in water verdunbare verf. De verven worden met behulp van een plastic flesje van 100 ml met een druppeldop op de vloeistof gedruppeld. Door speciale instrumenten te gebruiken begint het verftapijt lichtjes of veel te bewegen. Vervolgens worden de verven in een bepaald patroon getrokken en geschoven. Speciale additieven hebben de eigenschap om de patroonvormen uit te strekken of te doen inkrimpen. Daardoor ontstaan er chaotische, krachtige of rustige kleurstructuren, die mits enige ervaring herhaald kunnen worden. Het gladde, droge papier wordt vervolgens op het patroon gelegd. In een mum van tijd neemt het blad de verf op en kan het voorzichtig uit het bekken worden gehaald.

De verfresten worden afgespoeld. Het papier wordt tussen droge doeken uit katoen of linnen gelegd. Hierdoor wordt de vloeistof eruit gezogen. Het patroon blijft hierbij mooi behouden. Later in het proces wordt het papier over een staaf gehangen. Na ongeveer 12 uur is het papier droog en klaar om gladgestreken te worden met waterdamp. Indien het patroon niet gelukt is, kan het papier meerdere keren worden bedrukt. Maar het moet dan wel telkens weer opnieuw gedroogd en gladgestreken worden. En dat neemt veel tijd in beslag

Lang niet alle bladen overleven het drukproces op de natte druktafel. Van 100 bladen gaan er 20 kapot. Maar uit de resten kunnen toch nog interessante beelden worden gemaakt. Maar die zijn pas na ongeveer vier weken droog. Ze wegen dan even veel als een gedroogd blad, wat ze nu eenmaal oorspronkelijk waren.

"Himalayapapier" is de merknaam voor papier uit het koninkrijk Bhutan en Nepal. In Bhutan worden er onder extreme klimaatsomstandigheden enkele honderden papiersoorten met de hand gemaakt in een papiermakerij die jaren geleden opgericht is. In de zomer schijnt de verzengende zon op de snel groeiende loktaplant. In de winter trotseert de plant de vrieskou en de ijzige stormen. De fotonische eigenschap van dit papier gaat ook bij latere bewerkingen niet verloren dankzij het uitgebreid drukproces. Dat is fysisch bewezen.

Bewonderenswaardig zijn de mensen die de snel opnieuw groeiende loktaplant op een hoogte van twee- tot drieduizend meter snoeien en ze naar de locatie van de papiermakerij dragen. Daar wordt het taaie gewas met lange vezels met bronwater verwerkt tot het zogenaamde "pulpslijm". Op een vakkundige manier wordt de kleverige vloeistof met een zeef uit vaten "geschept" en tot een gelijkmatige laag op de zeef geschud en geschommeld. Daarbij druipt de vloeistof terug in het vat. De waterachtige massa wordt uit de zeef geslagen. De bladen worden gedroogd op dun bamboevlechtwerk, op schuine rotswanden of op rekken in het open veld. Elk blad wordt zorgvuldig gecontroleerd en geclassificeerd.  Kapotte, gescheurde of te onevenredig geproduceerde bladen gaan terug in de pulp.

Als een blad tegen het licht wordt gehouden, verschijnt de verdelingsstructuur van de plantvezels zoals een fijn weefsel. Het gewicht van het papier wordt gemeten in gram per vierkante meter.

Het papier vergeelt niet, aangezien het geproduceerd is met bronwater en zonder chemische additieven. Boekbinders werken ook graag met dit papier, omdat het geen vezelrichting heeft en er dus meer "nut" gehaald kan worden uit elk blad.